Unbolivianable

Na de slechtste busreis die ik ooit gehad heb, kwam ik dus aan in La Paz, een stad op 3800 meter boven zeeniveau, gelegen tussen een aantal Andesreuzen! Licht ziekjes kwam ik aan in mijn hostel en ik besloot gelijk te gaan slapen. Na een paar heerlijke uurtjes, ging ik naar de bar voor wat te eten en te drinken. Tegen beter weten in bestelde ik een biertje (want soms moet je hoofdpijn met een veroorzaker bestrijden). Na een half uur aardig aan het werk geweest te zijn was ie weg en besloot ik er nog eentje te bestellen. Ik ontmoette een paar Nederlanders en na een tijdje wist ik het al: ‘dit gaat laat worden’! Het werd steeds leuker en uiteindelijk ben ik in een nachtclub beland met een hele groep uit het hostel! Tijdens ons verblijf in de club kwam er een compleet politiekorps binnen die alles controleerde (waarschijnlijk op drugs) en na een half uur ging de muziek weer aan en de bar weer open. Uiteindelijk lag ik om half 5 op bed en heb ik een prima eerste avond in La Paz gehad!
De volgende dag wat rondgelopen en er al snel achter gekomen dat er niet heel veel te doen is in La Paz. Om de stad heen zijn legio dingen te doen, zoals bergbeklimmen, hiken en mountainbiken over de dodelijkste weg op aarde. Aangezien ik met hoogteziekte kampte, heb ik besloten om de mountainbike trip uit te stellen tot na de zoutvlaktetour!
Ik heb het weekend La Paz gevuld met veel chillen en uitrusten en ik besloot op maandag een nachtbus te pakken naar Uyuni, samen met een Nederlandse. Overdag zijn we nog naar de heksenmarkt geweest en daar hing het vol met gedroogde lama baby’s en foetussen van allerlei dieren, dus dat was wel iets wat we in Nederland niet gewend zijn (laat Marianne Thieme het niet horen). ’s Avonds dus de bus in en de chauffeurs hebben er voor gezorgd dat we het niet koud kregen, want het was namelijk een graadje of 58 in de bus. Het eerste gedeelte ging gewoon over een asfaltweg, maar de laatste 4,5 uur reden we over een onverharde weg. Ik kan je zeggen dat dat busl..technisch niet erg bevorderlijk is. 27 stuks later kwamen we aan in Uyuni. We besloten gelijk naar een touroperator te gaan om een tour te boeken voor 3 dagen! We vonden er 1 die wat duurder was, maar wel uniek (volgens de verkoper). We besloten de gok te wagen en boekten de tour! Samen met 3 Belgische dames en een oudere Spaanse man begonnen we de tour! Op de eerste dag bezochten we de zoutvlaktes en dat was een tof gezicht. Het woord vlak krijgt een hele andere betekenis na het zien van de zoutvlaktes! Onvermijdelijk was het nemen van grappige foto’s, die je alleen kunt maken op zeer vlakke ondergronden! Na wat fotosessies reden we door naar een ‘ eiland’ midden op de zoutvlakte! Daar zagen we een paar wilde alpaca’s (soort lama’s) en na een tijdje gechilled te hebben, reden we door naar onze slaapplaats. We kwamen aan in een pittoresk Boliviaans dorpje en we mochten slapen in hutjes gemaakt van zout, klei en stro. De “meubels” waren allemaal gemaakt van zout en ook de grond lag bezaaid met zoutkorrels. Een bijzondere plaats om een nachtje te verblijven! Nadat iedereen gedoucht had, was het tijd voor het diner. Twee Boliviaanse dames hadden een typisch Boliviaans diner bereid, met een soep vooraf, gevolgd door een hoofdgerecht met kip, gebakken aardappelen, gebakken bananen en groenten. Het was een welverdiende en o zo lekkere maaltijd! Daarna besloot iedereen het mandje in te duiken en nadat ik nog even genoten had van een prachtige sterrenhemel, viel ik voldaan in slaap!
De volgende ochtend vroeg op, ontbijtje gescoord en weer de jeep in! We kwamen aan bij een aantal grotten en stikte het van de stalactieten. In een andere grot was een pre Inca begraafplaats, inclusief overblijfselen van Inca’s in de graven! Beetje luguber, maar wel interessant! De rest van de dag reden we door fantastische landschappen vol bergen, rotsen, vulkanen, gekleurde meren, woestijnen. Hier en daar kwamen we een wild dier tegen, zoals een struisvogel, vicuna’s (soort herten), flamingo’s en alpaca’s. Hoogtepunt was het zien van lago colorado, een meer met verschillende kleuren water, zoals paars, blauw, zwart, groen, oranje, rood en geel. Wederom een bijzonder gezicht!
De 2e nacht sliepen we midden in de woestijn en dat was aardig frisjes! De laatste dag nam ik afscheid van de Belgische dames en het Nederlandse meisje, want ze gingen naar Chili en ik ging terug naar La Paz om de Death Road te mountainbiken!
Eenmaal in La Paz aangekomen de tour geboekt en vol verwachting de bus in gegaan om 54km downhill te racen met een afgrond van 800 meter naast je! Het mountainbiken voldeed volledig aan mijn verwachtingen. Het eerste gedeelte met een gangetje van 75km per uur op een geasfalteerde weg en het tweede gedeelte offroad over allerlei keien, rotsen, zand en stenen. De gids zei dat we rustig aan moesten doen, maar dat lukte niet zo goed… Ik ben als een malle naar beneden geracet, want ik wilde de gids (die al 100000 keer naar beneden gereden was) inhalen. Dat leverde wat hachelijke momenten op, maar zoals jullie aan dit verslag kunnen zien, heb ik het overleefd! Hoogtepunt was het laatste gedeelte offroad waar je met een gang van 60 km per uur over stenen vloog, alle hoeken van de weg zag en soms angstig dichtbij de afgrond kwam! Adrenalinekick technisch zat ik in de zevende hemel. Heerlijk gevoel en supermooie dag gehad.
Na deze tour kon ik La Paz met een gerust hart verlaten en op weg gaan naar Lake Titicaca. We kwamen aan in Copacabana en ik belandde uiteindelijk op Isla del sol, een schilderachtig eiland waar ik een nachtje geslapen heb. Rustig, maar geweldig mooi! Nadat ik de boot terug genomen had, zocht ik een busticket naar Cuzco, de uitvalsbasis voor de trekkings richting Machu Picchu! Over dit prachtige deel van mijn reis vertel ik je een volgende keer!