Waar gaat dit heen???

De derde week is vandaag gestart en er zijn weer zoveel dingen gebeurt deze week, echt bizarre verhalen gaan er geschreven worden. Houdt u vast voor een verhaal vol spanning, sensatie en andere belevenissen. Ga er goed voor zitten, want het gaat een lange zit worden!

Ik verwacht dat iedereen aardig benieuwd is naar mijn eerste stage-ervaringen in de getto van Willemstad. Op maandag reed ik nietsvermoedend door de sloppenwijken naar mijn schooltje. Geen idee wat voor rooster ik zou krijgen, hoe laat ik waar moest zijn en wat er allemaal ging gebeuren. Deze zin vat de lifestyle van Antilliaanse mensen uitstekend samen. De we-zien-het-wel mentaliteit staat hoog in het vaandel bij de eilanders. Het is trouwens ongelooflijk hoe snel je deze lifestyle overneemt. Laksheid neemt en aardige loop met je, maar goed, life’s great!:D
Eenmaal op stage aangekomen werd ik gelijk de schoolbus in getrokken, want groep 5 had zwemles. Wij naar het zwembad in een jaren 50 schoolbus, echt vet om in zo’n ding mee te rijden! De kinderen een beetje leren kennen. Met nieuwsgierige kraaloogjes keken ze deze Makamba aan en ook ik kon een nieuwsgierig blikje niet onderdrukken. Na de zwemles heb ik nog even voor meester gespeeld, want de juffen waren ziek, dus moest het schoolhoofd de kinderen onder haar vleugels nemen. Ik mocht assisteren als een volleerd onderwijsassistent., toch niet echt de job voor mij…
Ik kreeg mijn rooster en daar stonden van maandag tot en met vrijdag lessen op verdeeld. Ze vertelde me dat ik zelf mocht kijken wat me het beste uit kwam. Deze jongen kon een grijns niet onderdrukken en begon zijn rooster aan te passen. Uiteindelijk heb ik alles in drie dagen kunnen proppen en het schoolhoofd ging daar mee akkoord. Drie dagen werken, maandag en vrijdag vrij, lang weekend is wat er overblijft!
Maar goed, nu de stage!

Dinsdagochtend begon ik met stage, er stonden 5 uur op het programma, maar er viel 1 uur uit, omdat groep zes naar het maritiem museum ging. Ook leuk… Ik trapte af met groep 8, de grootste kinderen van school. En groot waren ze! Van de 15 leerlingen waren er 8 groter dan mij, gelukkig heb ik plateauzolen bij me, anders was het niet goed gekomen. De klas is erg leuken ze snappen het NL aardig goed. Er zitten 11 verschillende nationaliteiten in die klas: Antillianen, Venezolanen, Chilenen, Arubanen, Colombianen, Jamaicanen, Cubanen, Surinamers, Guyanen, Belgen en Chinezen. J begrijpt, er is een bont palet aan kinderen op die school. De school heeft 98% buitenlandse kinderen in de gelederen, dus een taalbarrière is onvermijdelijk aanwezig. Met handen en voeten kom je een heel eind. Ook in de andere klassen heb je zoveel verschillende nationaliteiten, maar dat houdt het spannend. De dag verliep voorspoedig. Ik heb groep 5, 7 en 4 ook nog gehad en dat was ook leuk. Kleine kanttekening: groep 4 was het lastigst door de taal, maar uiteindelijk heb ik een leuke les in elkaar gedraaid!

Woensdag stonden de kleuters op het programma. Wat een beertjes zijn dat. Die kan je zo in een tas stopen en mee naar huis nemen, wat een schatjes zitten daar tussen. De les ging weer met handen, voeten en een glimlach, want de koters hadden onwijs veel lol met alles. Toen ik thuis kwam, bleek er een in mijn tas gekropen te zijn, de boef. Ik heb haar thuis gebracht en daarmee was het klaar.

Donderdag heb ik nog twee uurtjes lesgegeven. Groep 4 en groep 6 stonden op het programma en ik heb daar een lekkere les gegeven. Om klokslag half 10 had deze jongen weekend en omdat de 9 al in de klok zat mocht dat met een piepklein pilsje, je weet wel zo’n kleintje. De vaste en oplettende lezer weten wat er nu gaat gebeuren. De serieuze verhalen van deze keer zijn op dit moment voorbij en het gezwets gaat vanaf nu verder, want er is weer veel geouwehoerd!

Dinsdagavond moest er weer gestapt worden in de Ay Caramba. The lions (reggaebandje) was weer aanwezig en opnieuw verzorgden ze de meest geniale reggaenummers van weleer met als hoogtepunt het nummer “no woman no cry” van wijlen Bob Marley. Van 9 tot 10 happy hour, voor 10 gulden (4eu) krijg je een beker en daar mag je een uur lang alles in gooien. Van water tot bier en van cola tot malibu cola. Als je goed je best doet, ben je binnen een uur zo kachel dat zelfs Henkie de Kampert er jaloers van wordt. Dit is gelukkig die avond niet gebeurt, we hebben lekker chill genoten van een pilsie, de reggaemuziek, een warm briesje en natuurlijk de mensen die er waren, kortom een geslaagde avond.
Een dagje later stond het TMF café op het programma. We waren er vrij vroeg, waardoor het nog erg rustig was. Toen we naar binnen stapten, kregen we bijna een hartaanval, zo koud was het daar. De airco stond op temperatuurtje vrieskist, een temperatuur waar iedereen in NL op dit moment een moord voor zou doen. We besloten buiten te wachten en Wouter en ik werden al snel uitgedaagd door twee Antilianen. De jongens wilden tegen ons poolen voor 5 piek per spel. Wij namen die uitdaging natuurlijk aan. Binnen een kwartier stond het 2-0 voor ons, dankzij de trainingsuurtjes die ik gemaakt heb met Hootsen op menig vrijdagavond. Wouter speelde ook erg goed, dus dit kon niet meer mis gaan. De jongens maakten 2-1 door een fout van mij (8ball in verkeerde gat), maar kort daarna tilden we de score naar 3-1. Daarmee was het spel afgelopen en hadden we 10 piek gewonnen. Binnen drie tellen waren de mannen verdwenen, waarschijnlijk op de loop voor ons. Nul verdiend, wel respect gekregen en eeuwige roem vergaard! Na deze overwinning zijn we naar binnen gegaan en het was inmiddels weer vanouds lekker warm. Na een fantastische karaoke imitatie van John Legend was het tijd voor meester Paul, wat een vochtig verhaal is dat hee. Gaat die knakworst pal na John Legend (echt steengoed met het nummer Ordinary people) het nummer “een kwestie van geduld” zingen van Rowwen Heze. Binnen een halve minuut werd de beste man tussen 6 plankjes afgevoerd uit het café en gek genoeg werkte dat sfeerverhogend! De avond werd mooier en mooier, maar stopte abrupt, omdat onze BOB eruit zag als de dood van pierlala, dus gingen wij naar huis toe. Ondanks dat hebben we een prima avond gehad!
Donderdag weer stage gelopen, daarna naar het strand geweest en daarna weer gestapt, een mooie combi als je het mij vraagt! We zijn naar Cas Abou geweest, echt een stukje hemel op aarde waarin je heerlijk tot rust kunt komen. We hebben daar ook een kilometer gezwommen, naar een rotswand waar we uiteindelijk niet op konden komen. Wel werd ik gestoken door een radioactieve zee-egel. Gelukkig had ik genoeg eelt, waardoor het gif niet binnen drong. Verder hebben we verder gechilled en hebben we m ’s avonds aangetrapt naar Cinco , een wat nieuwere club in Willemstad. Het was er erg druk, we leken wel een stel criminelen in een Turkse cel, maar dan met muziek, bier en vrouwen… De avond geslaagd afgerond en weer naar bedje!
Ik slaap trouwens nog steeds slecht (gemiddeld zo’n 4 uur per nacht) maar dat alles mag de pret niet drukken, zolang het zonnig blijft, houd ik het prima vol!

Vrijdag was het eerst tijd voor Mambo waar we werden uitgedaagd door locals voor een potje beachvolleybal. We werden aardig weggetikt in het begin, maar pakten toch nog een setje mee. We zijn doorgegaan tot de zon onder was en ik kan je zeggen dat dat een ultiem sportmoment is. Het valt te vergelijken met het scoren van je allereerste doelpunt en dat dan keer 7. Het was erg lekker! ’s Avonds weer tijd geworden voor vrijdagavond BOB-avond op de boot! Het was wederom een geniaal feest. We hebben weer heel veel mensen gesproken en ontmoet en sloten de boot af. We hebben de sleutel al gekregen van de eigenaar, want zelfs hij maakt het niet zo bont als wij!
Zaterdagochtend had ik een afspraak bij de surfschool voor een sollicitatie. Ik heb gesproken met Hilde, de bazin. Het gesprek verliep erg relaxed en goed en eind deze week mag ik beginnen met meelopen met een ervaren instructeur. Ik heb er veel zin in, want surfen is natuurlijk een andere ultieme bezigheid. Mocht je het nog nooit gedaan hebben: kom langs en ik leer het je!
Na het gesprek zijn we gecrasht op Mambo en daar zijn we aardig zwartgeblakerd van thuis gekomen. We hebben nog een potje beachvolleybal gespeeld en werden ’s avonds uitgenodigd door 6 gasten voor een BBQ. We hebben daar genoten van authentiek Curaçaos vlees, een lekker pilsie en veel schuin gelal. We hebben daar BBQ-man gevonden, want wat kon die keltie goed bakken. Je vrat je vingers er bij op. We hebben het weekend afgemaakt op Mambo en bij Wet ’n wild en daar was het ook echt weer helemaal te gek. De sfeer is onbeschrijfelijk, zo betoverend dat er geen woorden voor zijn. We hebben weer veel mensen ontmoet en gesproken en worden steeds bekender op dit eiland, een leuke bezigheid!

Gisteren zijn we naar de Kenapa Grande geweest en hebben daar genoten van het strand! We zagen op een moment een paar locals de rotsen op klimmen en dachten: dat willen wij ook. Wij zijn er achter aan geklommen en hebben daar mogen cliffdiven! Een kicken ervaring rijker trapten we hem weer aan naar huis voor een onvervalst potje klaverjas. Wouter en Harold speelden onwijs goed en Robin en ik kwamen er niet aan te pas. We hebben het hele potje achter gestaan tot het voor het uiteindelijke laatste rondje 236-238 voor ons stond (spel gaat tot 250). Harold mocht maken en wij speelden hun het laatste potje kleddernat, waardoor we als een stel Duitsers de overwinning binnensleepten. De stand is 5-2 voor ons, mooi he!

Eerder op de avond is er iets vervelends gebeurd met mij. Ik sprintte onze veranda op en omdat het donker was zag ik niet dat er een afgebroken wijnglas in het pad lag. Ik trapte met mijn hak op de scherpe steel van het glas en daarna tiefte ik in elkaar van de pijn. Het begon gelijk heftig te bloeden en de pijn was ook niet zo fijn. Ik strompelde naar de douche om het schoon te maken. Vervolgens heb ik 1,5 uur op de wond gedrukt, maar het stopte niet met bloeden. Robin heeft er twee pleisters op geplakt en dat hield het bloeden deels tegen. Ik heb er nog een 3e op geplakt en ben gaan slapen.
Vanochtend werd ik wakker en het deed echt onwijs veel pijn. Eigenlijk moest ik stagelopen, maar dat ging niet lukken. Ik ben naar de dokter gegaan en die haalde de pleisters er vanaf. Ze keek of er nog glas in zat en dat was het geval. De pincet kwam tevoorschijn en ze begon te peuteren in mijn vlees. Ik ging kapot van de pijn. Ze haalde het glas eruit en verbond mijn voet met drukverband. Tussen neus en lippen door vertelde ze dat ik ook een tetanus prik moest halen, dus die heb ik ook gelijk maar gedaan. Vanaf toen was het hek van de dam. Wouter en ik reden naar huis en het begon te stortregenen. We zagen bijna niks en reden op de gok naar huis. De straten zagen eruit als het Veluwemeer in de zomer. We moesten ineens hard remmen voor een mallotige zwerver die stoned, dronken en gedesillusioneerd de weg over stak. Wouter was scherp en remde. Twee tellen later knalde er een grote Chevy bij ons achterop. Hartslagje 285 verder stapten we uit. Wonder boven wonder was er niks kapot, behalve wat hartkleppen en aderen, dus we konden verder. Het regende intussen ongelooflijk hard door en stonden tot de deur in het water. We haalden uiteindelijk onze straat, maar daar knalden we de stromen van vreugde in en kwamen tot stilstand inde plas. De auto deed het niet meer. Er zat niks anders op dan de auto verder te duwen. Robin en Wouter duwden en manke Nelis stuurde de auto uit de plas. We werden geholpen door twee mannen die spontaan onze auto hebben gemaakt! De helden van de dag fixten het probleem en dat was dat. Wouter en Robin verkleed als verzopen katten wandelden naar huis en ik reed het brik naar huis. Eenmaal thuisgekomen viel de stroom uit, maar dat duurde niet zo heel lang. Het was de ochtend from hell en we zijn bang dat er vanavond nog iets faliekant mis gaat. Waarschijnlijk stort het huis in, ontploft de auto, verliezen we met klaverjassen of tief ik van de veranda, maar goed dat zijn zorgen voor later!
Sorry dat het verhaal langer is geworden dan het Oude Testament, maar ik wilde graag alles met jullie delen. Voor nu is het weer meer dan genoeg, want ik had gezegd: zonder RSI…

Ayo, x x x