Alweer een lang verhaal vanuit Curacao...

Beloftes zijn er om verbroken te worden, dus dat heb ik bij deze gedaan. Het is alweer langer dan een week geleden dat ik wat geschreven heb over mijn reiservaringen op Curacao, dus bij thuiskomst mogen jullie me lynchen. Tenminste, als je het volgende verhaal niet leuk vindt om te lezen…

We gaan terug naar vorige week zaterdag, het volleybaltoernooi van Mambo. Er deden zes teams mee, waarvan 5 bestaande uit ALO-studenten uit Amsterdam, Tilburg en natuurlijk Zwolle. Het andere team bestond uit een semiprofessioneel en zeer ervaren beachvolleybalteam. Dat team ging er met de winst vandoor, maar CALO Zwolle werd 2e en 3e, gevolgd door ALO Amsterdam op plek 4 en 5. Tilburg sloot de rij als zesde. ’s Avonds nog even Mambo feest meegemaakt, maar dat was geen ruk aan, dus zijn we naar huis gereden voor een welverdiende nachtrust.
Zondag de hele dag op het strand gechilled, wederom het bruine huidje nog bruiner gemaakt (jaja, het kan nog steeds) en daarmee was het weekend weer voorbij!
Maandag nog een dagje vrij geweest, maar daarin niets uitgespookt. We hebben alleen canasta geleerd van Wouter, een spel waar Robin en ik nog niet erg bedreven in zijn, maar net als met klaverjassen, moet dit spel ook wel gaan lopen, dus Wout en Harrie kunnen hun behaarde borst nat gaan maken. ’s Avonds zijn we samen met Joris, Danny, Koen, Herman, Jeroen, Harold, Robin en ik naar Campo Allegre geweest, een heel dorp van lichte zeden met 150 tot 200 huisjes, op topavonden vol met ho’s. Het moest er die avond ook vol staan met ho’s, maar dat viel een beetje tegen, (of mee) net hoe je het bekijkt. Er liepen ook veel vieze, oude, veel te wanhopige mannetjes rond te dwalen, op zoek naar een wereldwip. Het is de vraag of dat die avond lukte, want het type vrouwen dat er rondliep was niet erg florissant. Zacht uitgedrukt: 99% was niet erg aantrekkelijk en die andere procent doe je ook niet, omdat je er 1: voor moet betalen, 2: het ho’s zijn en 3: wij er uit zien als jonge Adonissen en die bezoeken geen oorden als dit voor een wereldwip. De ho’s dachten hier echter anders over en probeerden ons met “oelala’s” en een zwoele “hey baby, i’ve never dated a twelve year old kid” (ik had mijn haar niet gedaan), te lokken naar hun optrekjes. Dat lukte niet, dus gingen we maar aan het bier. Er was ’s avonds nog een soort van striptease, maar het leek er verdorie wel op het dolfinarium, met als klapstuk de Californische Zeeleeuw die het aandurfde om het publiek in te waggelen. Met haar zwembandjes probeerde ze Joris te verleiden, knock-out ging hij bijna, maar niet van haar schoonheid. Daarna was Tropical Danny ook nog even aan de beurt (hij kreeg het naar vis ruikende gevaarte vol in zijn gezicht). Robin lag ondertussen in de hoek te bloeden, omdat hij een slagtand (lees: stilettohak van 10 cm) van de zeeleeuw weg probeerde te koppen. Hierna vonden we het genoeg geweest, raapten we Robin op en vertrokken we naar huis.

Dinsdag t/m donderdag stage gelopen. Dat gaat trouwens steeds beter, begin een aardig woordje Spaans en Papiaments te praten tegen de koters daar. Donderdag is Petric geweest en hij was zeer te spreken over mijn gedraaide lessen. Hij was gecharmeerd van mijn creativiteit. Papiercontainers als kasten en flessen water als pionnen zijn doodnormaal in mijn lessen. Robin was er ook om te kijken hoe ik het deed. De laatste lessen hebben we een beetje samen gedaan en dat liep wel lekker.

We hebben de middagen verder gevuld met chillen, lamballen en sightseeing, maar dat is te weinig om over uit te wijden. De avonden daarentegen zijn wel een vermelding waard! Dinsdagavond zijn we naar Ay Caramba geweest. Het was erg gezellig en als de gesprekken doodbloedden waren er nog verschillende sportkanalen waar je naar kon kijken. Eerst waren we getuige van de 9e X-games overwinning van Shaun White en daarna hebben we nog genoten van een Zuid-Amerikaans voetbalwedstrijd (Boca Juniors tegen Chivas voor de Copa Libertadores). Als laatste kwam er poker op, maar dat is niet leuk om naar te kijken. U vraagt zich nu af, of er helemaal niet gesproken werd. Het antwoord daarop is nee, er werd zeker wel gepraat, maar je weet wat voetbal kan doen met een man… Na een knietje van een van de dames, vol in de kroonjuwelen, heb ik geen tv meer gekeken en hebben we de avond afgemaakt met andere babbels onder het genot van reggae van The lions!
Woensdagavond zijn we met een paar dames uit eten geweest in the ribs factory. We mochten daar genieten van een bord vol hot ribs, afgemaakt met Cajun fries en amstel bright. Een maal waar je nog dagen van nageniet (ook omdat je die shabby niet tussen je tanden vandaan krijgt), maar lekker was het zeker! Daarna nog even naar TMF voor een potje pool, kennisgemaakt met Marlijn en Theo, op tijd naar huis gegaan en daarna de oogjes toe en het snaveltje dicht gedaan.

Donderdag was het regenachtig en hebben we nog een potje canasta gedaan. Robin en ik wederom verloren, maar we komen er aan. ’s Avonds toch nog een lichtpuntje meegemaakt, want Judith kwam aan (klasgenoot CALO). Met recht mogen we zeggen dat het een lichtpuntje was, want vergeleken met ons was ze zo wit als de Alpentoppen van een gemiddeld meisje in bikini op het strand. We hebben haar naar huis genomen, haar opgemaakt, kleertjes aangetrokken en meegetrokken naar eerst de subway voor een broodje en daarna Cinco voor een feestje! Ik vind het vervelend om te zeggen, maar het was weer geslaagd. Haarrroold wilde vroeg naar huis, de rest bleef en werd ’s avonds thuisgebracht door een taxi, altijd handig!
Vrijdag zijn we overdag naar mambo geweest met DJ yeti. Eerst regende het, maar het werd al snel zonovergoten. We hebben daar ook afscheid genomen van Lianne (vriendin van Loes) en hebben de dag afgemaakt met wat heerlijke zonuren. ’s Avonds zijn we eerst naar de boot geweest en daar hing echt een Aloha-sfeer, wat was het gezellig op de boot. Het was daarom ook jammer dat we weg moesten naar club Cartoush, maar we konden Judith natuurlijk niet alleen laten gaan. Ze moest er die avond namelijk draaien. Haar set zat goed in elkaar en voldaan namen we haar mee naar huis.

Zaterdag begon mijn werk bij de surfschool. Ik moest de hele dag meelopen met een paar surfleraren en heb daar aantekeningen over gemaakt. Het waaide die dag hard (kracht 6 a 7) en het was daarom voor de lessers lastig om goed te varen. De eerste groep waren twee dames en trots en fier trotseerden ze de harde bries. De tweede groep was een groep van 5 kinderen en daar zijn Tom en ik mee aan de gang geweest. We hebben ze de beachstart geleerd. Natuurlijk moest ik in een zee-egel gaan staan, dus ik kon op 1 been terug surfen. Op de kant met een naald de stekels eruit gepeuterd, wat water eroverheen en klaar was dat avontuurtje. De dag was daarna ook om en reed ik (met een korte tussenstop op Jan Thiel) naar huis voor een overheerlijke maaltijd. Die kwam er niet, want we gingen weer naar de subway. Dat is echter niet verkeerd, bij ons is het fastfoodrestaurant nummer 1. Wouter en ik zijn daarna thuisgebleven. De rest trapte hem aan naar Cinco voor een feest. Helaas voor hun kwamen ze er niet in, omdat Harold een pet op had en toen hij die af deed kwam hij er nog steeds niet in. Dat geeft wel aan wat een kop met haar er onder die pet vandaan kwam, niet best waarschijnlijk. Wouter en ik hebben een film gekeken op de veranda.
De volgende dag weer erg vroeg wakker en zo snel mogelijk naar Mambo, naar het strand. Daar zijn we erg lang geweest (tot na 12en). Er hing daar wederom een Aloho-sfeer en dat gebeurt niet vaak twee keer in drie dagen..

Maandag hebben we een geniaal dagje beleefd. Eerst zijn we naar de Kenepa Chiki gereden. Een pittoresk klein bounty strandje om heerlijk tot rust te komen. We hebben daar heerlijk kunnen chillen en genieten van de felle Caribische zon en zee. Nog even gesnorkeld, veel tropische vissen gezien. Sommige met kleuren waar we nog geen naam voor hebben, zo mooi maak je het vaak niet mee. We zijn daarna naar huis gereden, omdat er nogal veel geregeld moest worden voor de 1e big ass BBQ op de Kaya Kashimiri 47. We hadden 30 man en vrouw uitgenodigd, waarvan er uiteindelijk 26 arriveerden. We hadden zelf al het vlees, de salades, het stokbrood, de sausjes etc. gekocht en iedereen nam zijn eigen drank mee. Toen de laatste aangekomen was, hebben we de BBQ officieel geopend met een rede van Robin en Harold en daarmee was het buffet geopend. De avond is uitstekend verlopen en iedereen heeft het goed naar het zin gehad. De aanwezigen die van de avond een succes hebben gemaakt, waren: Marjet, Ellen, Caroline, Roos, Jeroen, Tom, Suzanne, Joris, Jeroen, Koen, Danny, Willem, Renze, Loes, Rianne, Femke, Marije, Kim, Sanne, Heidi, Judith, Harold, Wouter, Robin, Marlijn en ik. De avond schreeuwde om een herhaling en die gaat de 21e maart plaatsvinden, waarschijnlijk met nog meer genodigden!
Bij deze wil ik iedereen bedanken die op deze avond aanwezig waren. Zonder jullie hadden we er nooit zo’n geniaal feest van kunnen maken!!!

Dinsdag avond hebben we dan eindelijk mee kunnen trainen met CVV Willemstad, een voetbalclub in hartje Punda. Er ligt daar een gloednieuw kunstgras veld en zelfs ik vind dat nu lekker, omdat alle andere velden er uit zien als de serengeti in hartje Kenia en ik kan je zeggen, dat voetbalt net iets minder goed dan de zompige grasvelden in NL! Er zijn een paar redenen dat ik meetrain: 1: om mijn conditie op peil te houden, 2: om in vorm te blijven, 3: om VRC7 te helpen in de laatste wedstrijden van het seizoen, want de prestaties de laatste tijd zijn niet erg hoopgevend;)

Tot zover het verhaal voor vandaag, ik hoop dat iedereen heeft genoten van de lectuur. Zelf ben ik niet helemaal tevreden over het geschreven stuk tekst, maar zoals elke schrijver, heb ik ook wel eens wat mindere momenten. Toch hoop ik dat je even een berichtje achterlaat, want ja, daar doe ik het toch het meeste voor;)

Tot snel, Ayo, x x